Hij staat tegenwoordig flink in het middelpunt van de belangstelling omdat hij maar liefst 80 jaar bij het kerkkoor is. Een unieke gebeurtenis natuurlijk. Zulke periodes zie je niet vaak en zelfs bisschop de Korte stuurde hem een felicitatie. Als je daarbij ook nog eens 95 wordt dan kun je wel thuis blijven voor iedereen die hier meer van wil weten. En dát is nou net een probleem bij Harrie want tijd over heeft hij nog steeds niet. Druk druk druk. “Ik heb de krant opgezi want die las ik hillemaol en dan ha ik te weinig tijd mir um te werke”… aldus Harrie.

We kregen het voor elkaar om toch even met hem te buurten, benieuwd als we waren hoe het allemaal zo heeft kunnen gebeuren.

Familie van Lieshout
Harrie van Lieshout, al heel lang ook ‘Opapet’ genoemd, is met zijn bijna 95 jaar een wel heel oud onderdeel geworden van de vele van Lieshouten in Lierop. Maar dit onderdeel ‘werkt’ nog steeds uitstekend. Hij is een van de grondleggers van de vele van Lieshouten. Een ‘van Lieshoutenplaag’ werd het zelfs genoemd op de Bonte Avond van twee jaar geleden. Een mooie gelegenheid om hem te vragen hoe het bijvoorbeeld kon gebeuren dat drie broers van Lieshout met drie zusjes van Eijk zijn getrouwd. Zij zorgden nl voor het grootste gedeelte de van Lieshout-meute.
Harrie was daar kort in: “Van brulluft kumt brulluft”! Vroeger was het nl de gewoonte dat de bruiloften bij de vrouw thuis – vaak op de boerderij – werd gehouden. Het begon bij Jan van Lieshout die trouwde met Hannah van Eijk. Op het feest waren de zusjes van Eijk en de broers van Lieshout en zo kon het gebeuren dat later ook Harrie en Anna en Bert en Bertha met elkaar trouwden. Zo moeilijk was het vroeger niet!

Kerkkoor
Harrie heeft zijn hele leven gezongen en muziek gemaakt. Vanaf zijn 15e tot de dag van vandaag deed en doet hij dat nog steeds bij diverse verenigingen/gezelschappen.

Geboren in 1925 was hij 15 jaar toen hij in 1940 aan het begin van de oorlog bij het kerkkoor kwam. Niet voor te stellen in de huidige tijd maar toen was er nog geen Lierelarre in Lierop (nu helaas ook al lang niet meer). Voor de meisjes hoefde hij het niet te doen want vrouwen werden in het begin niet bij het kerkkoor – maar ook niet bij de meeste andere koren – toegelaten. Dat is veel later pas gebeurd toen men erachter was gekomen dat de mannen overdag te weinig tijd hadden om te komen zingen bij uitvaarten of andere diensten in de kerk. Ook Harrie’s vrouw Anna, die in 1982 is verongelukt, was lid van het kerkkoor.
Marinus de Sprenger, de toenmalige dirigent en opvolger van Toon van Asten, was degene die de aanzet gaf voor het lidmaatschap van Harrie. Hij fietste mei 1940 naar Moorsel om te vragen of zijn 19-jarige broer Jan bij het kerkkoor wilde komen. Harrie had dit gehoord en enkele maanden later vroeg hij thuis of hij ook bij het koor mocht. Dat werd goedgevonden en zo fietste Harrie naar Marinus de Sprenger en meldde zich aan. “Ge waart bij ons geweest vur onze Jan bij ’t kerkkoor mar da wou ik ok wel want ik ben tenor en minne kameraod Frits Raijmakers ok en die is net zo oud en die wil d’r ok bij”. Het was meteen goed, nu 80 jaar geleden! Tussendoor – bij zijn 60-jarig jubileum – kreeg hij ook nog een pauselijke onderscheiding.
Harrie weet nog dat hij zangles kreeg van Frans van Eijk omdat dirigent Marinus de Sprenger nooit geen tijd had omdat hij thuis ook een postkantoor en textielwinkel had. Frans woonde waar nu de Balisboom is. Hij was organist. Hij volgde Janus van Eijk op (de vader van de latere dirigent Piet van Eijk) die zelfs half slapend z’n nummers speelde (hij kon ze allemaal van buiten). Door de slechte weg kwamen de jonge zangers met klompen vol slijk en andere rotzooi aan bij Frans van Eijk voor de wekelijkse zangles. “Ik doe nog altijd het graf bij Frans opwerken, alleen al omdat er nooit over gemopperd werd bij de familie van Eijk, vuil voet of nie, alles was goe”, aldus Harrie. In de beginperiode bij het koor werd Harrie – als vaste touwtrekker Toon d’n Booi er niet was – ook regelmatig ingezet als ’touwtrekker van de luchtzak’. Dat was zwaar werk maar hard nodig want anders had de organist geen lucht, dus geen geluid, omdat de orgel toen nog niet aangesloten was op elektriciteit.

De Bosgalm
Naast het kerkkoor is Harrie ook meer dan 40 jaar lid geweest van het koor de Bosgalm dat inmiddels ook al jaren noodgedwongen gestopt is. Hierbij waren in het begin ook geen vrouwen welkom, rare wereld toch toen?! Hij weet nog hoe de Bosgalm begonnen is. Na een bijeenkomst van de Jonge Boerenstand, waar Harrie ook lid van was, gingen enkele van hen naar de kiosk, midden in Lierop, want het was lekker weer. Daarbij waren o.a. Frans van Eijk, Jac, van Rut en Jac van Horik én Harrie natuurlijk. Ze kwamen met het idee om een nieuw koor te starten en daar werd vrij snel werk van gemaakt. Vele leden van de Jonge Boerenstand kwamen er in het begin meteen bij.

De Koepelzangers
Ook ging Harrie rond 1993 bij de Koepelzangers – dat in 1976 begon – zingen. Zijn vrouw Anna was er toen al bij. Hij deed dat een jaar nadat Marion Gähler, die Frans van Eijk – die ook dirigent bij de Bosgalm was – opvolgde bij de Koepelzangers. De reden was dat het koor zou moeten stoppen als er geen nieuwe leden bij kwamen. Dat kon Harrie niet verkroppen, ook al had hij nog steeds niet veel tijd. Harrie was toen 68. Enkele jaren geleden vierde hij hier zijn 25-jarig jubileum.

Familiekoor van Lieshout
De van Lieshouten hebben vele jaren een eigen van Lieshoutenkoor gehad en daar kon Harrie natuurlijk niet ontbreken. Van heinde en ver kwamen ze bij elkaar om te repeteren en vooral te discussiëren. Zet veel ‘eigenwijzen” bij elkaar en je hebt leven in de brouwerij. Daar ontbrak het tijdens de repetities zeker niet aan. De jeugd heeft later het lijflied van dit koor nog lang gebruikt bij de vele sketches wanneer er een van Lieshout in het middelpunt stond.

Fanfare, Koepelbloazers en seniorenorkest
Het bleef niet alleen bij zingen want Harrie is ook 24 jaar bij de fanfare geweest. Toen hij hiermee ophield was hij 44 jaar (bij het 40-jarig bestaan van de fanfare in 1969). Een groot deel van die tijd speelde hij de bas. Hij was met trombone begonnen en had het allemaal geleerd in de bakkerij van Piet van Mill.

Om geld in het laatje ven de vereniging te krijgen trad de Boerenkapel (Koepelbloaers) regelmatig op. Ze moesten daarvoor naar Deurne. Ook Harrie ging mee als basspeler en een frietje na afloop was zijn feestje. Ze eindigden dan rond middernacht bij van Oosterhout waar hij zich nog Marinus Hurkmans kan herinneren die niet snapte dat de Boerenkapel voor de carnaval naar Deurne moest om wat bij te verdienen. “Gewoon in Lierop een carnavalsvereniging oprichten, da gi” volgens Marinus die hiermee misschien wel de eerste initiatiefnemer is geweest?

Heel veel later is Harrie weer als basspeler doorgegaan bij het seniorenorkest van Groot Someren. Daar is hij enkele jaren geleden gestopt met de woorden: “Nou heb ik nog ’n bietje verstand um op te houwe”.

Toneel
Harrie deed ook mee met toneelvoorstellingen waarvan de opbrengst voor een of andere vereniging was. Hij herinnert zich nog een spannend en zwaar stuk (drama). Er werd zelfs een doodstraf in geëist. Dat verschillende, vooral vrouwen, zoals o.a. Tonia Vroonhoven en Drieka Sprengers, zaten te janken maakte een diepe indruk op Harrie. Opvallend was dat de vrouwen ’s middags mochten komen kijken en de mannen ’s avonds! Een van zijn medespelers – Toon de Hart – weet hij ook nog goed te herinneren. Toon kwam niet altijd repeteren en tijdens de voorstelling had hij ook nog gedronken en maakte er maar wat van… en daar moest je dan op antwoorden! Hij heeft er wel veel plezier mee gehad.

KPJ
Naast de muziek was Harrie o.a ook bij de KPJ want iedereen was bij de KPJ maar toen er gewerkt moest worden was hij er klaar mee.

Oorlog
Vele oorlogsverhalen weet Harrie zich nog te herinneren. We schrijven ze niet allemaal op. Als 15-20-jarige jongen heeft de oorlog in ieder geval veel indruk gemaakt op Harrie. Vooral op het laatst van de oorlog toen de Engelsen over Lierop vlogen. Zij gingen naar Duitsland maar dat haalden ze niet altijd. Ook boven Lierop en omgeving vielen er vliegtuigen – en bommen – uit de lucht die aangeschoten waren door de Duitsers. In de Winkelstraat was Harrie op een zaterdag als knecht voor Klaas van Asten aan ’t dorsen. Ze schoten een vliegtuig uit de lucht die z’n bommen liet vallen op het huis van van Rooij. Moeder en dochter zaten binnen en een andere vrouw kwam uit de ‘hennekooi’ en overleefde de bom die op de stal, waar de moeder en dochter zaten, niet. Moeder en dochter overleefden miraculeus wel. Ze zaten na de inslag ineens buiten maar mankeerden niets. “Dat vergeet ik nooit meer. Was wel spannend toen”.
Op 19 september 1944, de dag dat Frank Doucette in Lierop sneuvelde was Harrie (te) dichtbij aan het werken met eg en paard. De groep die de Duitsers – die binnendoor van Geldrop naar Lierop onderweg waren – achter Moorsel in een hinderlaag wilde lokken, sloop langs de wal waar Harrie aan ’t werken was maar niemand zei tegen hem dat hij beter naar huis zou gaan omdat er geschoten zou gaan worden. Hij kreeg de schrik van z’n leven toen de kogels ‘m op een gegeven moment om z’n oren vlogen. Hij snapt nog steeds niet dat ze hem niet gewaarschuwd hadden maar was wel supersnel weg. Paard uitspannen, de eg losmaken en op een bijna 2 meter hoog paard springen – wat eerder nooit gelukt was – en weg.

Niet onbelangrijk… het Familietoernooi met de familie van Lieshout!
Op het moment dat in 1981 het eerste familietoernooi door de SV Lierop werd georganiseerd vond Anna dat Harrie moest gaan kijken want hij ging toch al veel naar het voetballen en zij vond dat hij daarom zeker niet op het familietoernooi mocht ontbreken. Hij zei nog: “Ik gao d’r nie hin want ’t kost altijd geld”. Maar hij ging toch en werd vanaf het begin hoofdsponsor. Hij gaf elk toernooi 100,- zodat de voetballers wat te drinken hadden.
Hij heeft volgens hem prachtige tijden meegemaakt met weinig successen maar daar ging het ook niet om. Pas in 2015 werd de eerste – en voorlopig laatste – keer het toernooi gewonnen maar dat was een vergissing! Zo werd vroeger eens een 12e plaats met een beetje schroefwerk ‘zomaar’ veranderd in een eerste prijs en de spelers – soms met dames – kwamen regelmatig op zijn verjaardagen.  Hij vond het allemaal prachtig!
Hij had afgesproken om dit jaar bij het familietoernooi het familie-elftal te gaan bedanken omdat hij ermee wilde stoppen. Dit is er niet van gekomen omdat het familietoernooi vw corona afgelast werd. Volgend jaar beter?

Gezondheid
Slechts twee nieuwe heupen heeft hij de afgelopen jaren aangemeten gekregen. De eerste heup die hij kreeg na lang ‘wat last’ gehad te hebben en nog langere tijd voordat hij hiervoor behandeld werd in het ziekenhuis, bleek al lang gebroken te zijn. De knieën zijn nog ‘hartstikke goe’ en de pillekes zijn minimaal. Hij is wel blij dat hij eens een keer luisterde toen dokter Ferd hem een dagelijks ‘pilleke’ voor z’n botten aanbeval met de woorden: “Ze zijn wel duur en ge moet ze zelf betalen maar ze zijn wel goed! Ook met veel melk drinken houdt hij zich sterk, wat maar goed is omdat hij al verschillende keren gevallen is met de fiets en o.a. bij ’n tent opzetten bij zoon Toon toen ze hem – per ongeluk – in een hoek duwden. Hij komt er nog steeds goed mee weg.
Hij vindt het nog steeds verleidelijk om op een ladder te klimmen maar dat mag hij niet meer van ‘da vrouwvolk’. Mooie mens Harrie! We moeten weg want zijn achterkleinkind Saske wordt 15 jaar. Daar moet hij heen… druk druk druk.

Oh ja, tussendoor heeft Harrie ook nog gewerkt bij de gemeente. In 1948 is hij daar begonnen in de buitendienst en hij werkte daar tot zijn pensioen. In de tijd dat het nog vroor dat het ‘krakte’ en het nog zoveel sneeuwde dat er o.a. op de Somerenseweg tussen Lierop en Someren metershoge sneeuwbergen weggehaald moesten worden was Harrie in z’n nopjes met zijn sneeuwschuiver.

Helaas kan er geen feest gehouden worden vanwege de corona. Daar baalt Harrie ontzettend van maar het is niet anders. Zaterdag is er alleen een dankbaarheidsviering met de eigen familie in de Koepelkerk.

Wij wensen hem nog vele jaren in goede gezondheid en veel plezier in z’n verdere leven.

Voor de rest van dit lange verhaal verwijzen wij graag naar het artikel dat Tonny Peeters vorige week publiceerde in het ED.

Zie ook het filmpje dat Siris maakte tijdens de dankbaarheidsviering op zaterdag3 oktober en de foto’s.